இந்தியாவில் 28 லட்சம் பாலியல் தொழிலாளர்கள் இருப்பதாகவும், இதில் 35 சதவிகிதத்தினர் குழந்தைத் தொழிலாளர்கள் என்பதும் அண்மையில் மக்களவையில் தெரிவிக்கப்பட்ட தகவல்.
மகிழ்ச்சியற்ற திருமண வாழ்வு, பெற்றோர்களின் பரிவின்மை, போதிய பாலியல் கல்வி அறிவின்மை, விழிப்புணர்வின்மை, ஊடகங்கள், காதல், சமுதாயத் தொடர்பு போன்றவற்றால் பாலியல் தொழிலில் நுழைபவர்களின் எண்ணிக்கை அதிகரித்து வருவதாகக் கூறப்படுகிறது.
பாலியல் தொழில் சேவை என்றும் இச்சேவையை நடைமுறைப்படுத்தி அங்கீகரிக்க சட்டம் கொண்டுவர வேண்டும் என்றும் ஒரு சிலர் வலியுறுத்தி வருகின்றனர். குடும்பப் பொறுப்புகளாலும், சமுதாயச்சூழல்களாலும் திருமணம் செய்யாமல் இருப்பவர்களுக்கும், திருமணம் மற்றும் குடும்ப வாழ்வைச் சுமை என்று கருதுபவர்களுக்கும் பாலியல் தொழில் சேவையாகத் தெரியலாம்.
பாலியல் தொழிலுக்குச் சட்ட அங்கீகாரம் கிடைத்துவிட்டால், குடும்பச்சூழல் காரணமாகவும், வயிற்றுப்பசியைப் போக்கிகொள்ளவும் வாழ்க்கையோடு ஒவ்வொரு நாளும் போராடிக்கொண்டிருக்கும் பெண்கள் பலர் இத்தொழிலுக்கு உள்ளே இழுத்துவரப்படும் மிகமோசமான நிலை ஏற்படும்.அரசு அங்கீகாரத்துடன் பாலியல் தொழில் நடைபெறும் தாய்லாந்து, இந்தோனேஷியா போன்ற நாடுகளுக்குச்சுற்றுலா என்ற பெயரில் வெளிநாட்டினர் சென்று வருவது போன்ற நிலை இந்தியாவுக்கும் ஏற்பட்டால், உலக வரலாற்றில் நம் நாட்டின் பண்பாடு, கலாசாரப் பக்கங்கள் காணாமல் போய்விடும்.
திருமண வாழ்வின் மீதிருக்கும் பயத்தைப் போக்க முறையான பாலியல் கல்வி, குடும்ப வாழ்வைச் சுமையாகக் கருதுபவர்களுக்கு கவுன்சலிங் போன்றவை பாலியல் தொழிலாளர்களின் எண்ணிக்கையைக் கட்டுப்படுத்த உதவும்.
இதுபோன்று பாலியல் தொழிலுக்கு எதிரான சட்டங்கள் கடுமையாக்கப்படும் பட்சத்தில் இத்தொழிலில் குழந்தை தொழிலாளர்களின் வருகையை முற்றிலுமாகத் தடுக்க முடியும்.
சேவையோ, தொழிலோ பாலியல் தொழில் கண்டிப்பாக ஒடுக்கப்பட வேண்டும். பலரது வாழ்க்கையைச் சீரழித்த லாட்டரிக்கும், பாலியல் தொழிலுக்கும் பெரிய அளவில் வித்தியாசமில்லை.
source: தினமணியில் வெளியான ''காணாமல் போகும் கலாசாரப் பக்கங்கள்'' கட்டுரையிலிருந்து
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக